Kopiec Krakusa

Kopiec Krakusa to najstarszy i największy prehistoryczny kopiec w Polsce. Położony jest na wysokości 271 merów n.p.m., jego wysokość od podstawy wynosi 16 metrów, średnica dolna 60 metrów, a pojemność 19100 m3. Kopiec zlokalizowany jest 2400 metrów od Wawelu, królowie cenili go wielkim sentymentem, o jego wadze może świadczyć to, że był widoczny z okna Sali Poselskiej, gdzie podejmowano najważniejsze decyzje państwowe. Legenda głosi, że Kopiec Krakusa jest mogiłą założyciela Krakowa - księcia Kraka, jednak przeprowadzone badania dotychczas nie przyniosły dowodów w tej sprawie. Kopiec od zawsze wzbudzał ogromne zainteresowanie i to nie tylko środowisk naukowych. Dlatego z inicjatywy Polskiej Akademii Nauk w latach 1934-37 rozpoczęto badania archeologiczne. Podczas badań natrafiono na ślady osadnictwa z okresu młodszej epoki kamiennej i z początku żelaznej. Między innymi znaleziono szkielet dziecka, palenisko, brązowe okucie pasa w typie awarskim oraz kłębowisko korzeni zidentyfikowane jako pozostałości 300-letniego dębu, który kiedyś rósł na szczycie kopca.

Według tradycji tuż obok Kopca Krakusa znajdował się także mniejszy kopiec, zwany Mogiłą Babki Krakusa. Niektórzy twierdzą, że na Krzemionkach istniało zgrupowanie kilkudziesięciu kopców, ich funkcja nadal pozostaje tajemnicą. 

W 2013 roku kopiec został poddany renowacji, wykonano ogrodzenie, wzmocniono czubek oraz zlikwidowano dzikie ścieżki.